Angie Tribeca (2015)

Με δημιουργό το ζεύγος Steve και Nancy Carrell και πρωταγωνίστρια την Rashida Jones, το ‘Angie Tribeca’ μόλις μπήκε στη 2η σεζόν του.

Στα χνάρια του Leslie Nielsen των ‘Naked Gun’ και ‘Airplane’, το Angie Tribeca προσφέρει ασταμάτητο, ανελέητο, χοντροκομμένο χιούμορ. Σαν τα καλύτερα σκετσάκια του Saturday Night Live να απέκτησαν τη δική τους σειρά. Δεν περνάει δηλαδή λεπτό κάθε επεισοδίου χωρίς 3-4 αστεία.

Ιδανικό για να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου χωρίς να σκέφτεσαι, παρά μόνο γελώντας. Ότι πρέπει για τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, να με τα capital controls και που δεν παίζει η Εθνική Euro.

Δες το, εκτός κι αν σου αρέσουν μόνο τα έξυπνα, εκλεπτισμένα αστεία (χμμμμμ…Ευρωπαίε….)

Advertisement

Tangerine (2015)

Η Sin-Dee, μία τρανσέξουαλ πόρνη, βγαίνει απ’ τη φυλακή και μαθαίνει οτι ο boyfriend της (και συνάμα νταβατζής της) την έχει απατήσει με μία άλλη πόρνη. Μαζί με τη φίλη της, Alexandra, βγαίνουν στους δρόμους του Los Angeles και ψάχνουν τους δύο cheaters.

Μέσα στα μαγικά τοπία του Los Angeles, γυρισμένο αποκλειστικά και μόνο με 3 iphone 5s (!), το ‘Tangerine’ είναι ότι ακριβώς πρέπει να είναι ένα indie φιλμ – ξεχωριστό, σαγηνευτικό, με απίστευτα ενδιαφέροντες χαρακτήρες.

Δες το, εκτός κι αν μόνο η ιδέα του να βλέπεις ταινία με τρανσέξουαλ σε αηδιάζει (ου, πουριτανέ!).

7,5 / 10

The Man in the High Castle (2015)

Σε μία εναλλακτική εκδοχή της ιστορίας, οι δυνάμεις του Άξονα έχουν κερδίσει τον πόλεμο και η Βόρεια Αμερική έχει διαχωριστεί σε Ανατολική, που ανήκει στο Γερμανικό Ράιχ, και Δυτική, που ανήκει στην Ιαπωνική Αυτοκρατορία, με μία Ζώνη Ουδετερότητας στη μέση.

Βλέποντας τον επιβλητικό Rufus Sewell σε πρωταγωνιστικό ρόλο και έπειτα διαβάζοντας την πλοκή, δεν ήθελα και πολύ για να ασχοληθώ με τη σειρά.

But…
Σε μια εποχή που οι ποιοτικές τηλεοπτικές σειρές είναι πολυάριθμες, το ‘The Man in the High Castle’ δεν έχει να προσφέρει τίποτα – επίπεδοι χαρακτήρες, αισχρή ηθοποιία, κλισέ διάλογοι που έχουμε ξανακούσει άπειρες φορές, σενάριο τριτοκλασάτου adventure game των 90s…

Ζ’μπέραζμα: δες κάτι άλλο

3/10

Man Seeking Woman (2015)

Ο Josh βγαίνει από μια μεγάλη, μακροχρόνια σχέση και πρέπει να ανταποκριθεί στη νέα του ζωή, προσπαθώντας να ξεχάσει την πρώην του και να βρει κάτι καλό για το μέλλον.

Ο Jay Baruchel μοιάζει να γεννήθηκε για να παίξει σε αυτή τη σειρά, η ιστορία απλά τα σπάει κι εμείς μένουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο στην οθόνη σε κάθε νέα περιπέτεια του πρωταγωνιστή, φωνάζοντας ‘ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ!!!!’.

Η σειρά παίρνει ότι συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που ψάχνει το επόμενο ταίρι του – επιθυμίες, φοβίες, κόμπλεξ – και το πηγαίνει στα άκρα, δείχνοντάς το να γίνεται στην πραγματικότητα. Από το γάμο του ενοχλητικά χαρούμενου ζευγαριού φίλων που γίνεται στην Κόλαση, μέχρι τον ‘φίλο’ της όμορφης καινούργιας κοπέλας του πρωταγωνιστή, που είναι ένα Γιαπωνέζικο μάνγκα τέρας με 10 πέη!

“Tanaka!”

Μια σειρά που θυμίζει Woody Allen στα καλύτερα σουρεαλιστικά κωμικά του (βλ. Celebrity, Deconstructing Harry κλπ.)

Απλά δες το! Πρέπει!

10/10

Nightcrawler (2015)

Ο Louis Bloom είναι ένα άνεργο ρεμάλι που τριγυρνά στο νυχτερινό Los Angeles κάνοντας κλοπές και μικροαπατεωνιές για να βγάλει τα προς το ζειν. Σε μια τυχαία συνάντηση με τον Joe (Bill Paxton) θα δοκιμάσει να ασχοληθεί με το night crawling – να βιντεοσκοπεί δηλαδή ατυχήματα και εγκλήματα στους δρόμους της πόλης με σκοπό να πουλήσει το footage σε σταθμούς ειδήσεων – και σύντομα θα καταλάβει οτι μπορεί να γίνει ο καλύτερος σ’ αυτό.

Στον πάτο της σκοτεινής, μαύρης, βρώμικης πλευράς του Los Angeles (και του ανθρώπου γενικότερα) ένας νεαρός βουτάει με σκοπό να ανέβει στην κορυφή. Ο Jake Gyllenhaal δίνει μία καταπληκτική ερμηνεία ενσαρκώνοντας τον πλέον αμφιλεγόμενο ήρωα της χρονιάς, στα χνάρια του Travis Bickle στο ‘Taxi Driver’. Μόνο που στο τέλος δεν υπάρχει η ηθική δικαίωση του χαρακτήρα. Άλλωστε δεν είναι η ανάγκη του πρωταγωνιστή να καθαρίσει την πόλη του από τη ‘βρωμιά’. Ίσα ίσα η βρωμιά αυτή είναι που δίνει νόημα σε κάθε πλευρά της ζωής του, προσωπική και επαγγελματική.

Αν όχι για τον Gyllenhaal, αν όχι για τη φοβερή απεικόνιση της μεγαλούπολης που θάβει τα προβλήματά της κάτω απ’ το χαλάκι, αλλά ηδονίζεται να τα κρυφοκοιτά, δες το για τις φοβερές, ρεαλιστικές action σκηνές της.

8,5 / 10

ΥΓ: Κι επειδή πάλι το μυαλό πάει αλλού

Mad Max: Fury Road (2015)

Ή, στα ελληνικά, Mad Max: Ο δρόμος της φωτιάς. Ή, προτιμότερα, Μαντ Μαξ: Φχιούρι ρόουντ.

Για την ταινία είμαι σίγουρος ότι όλοι έχετε ακούσει πολύ καλά λόγια. Έχει τεράστιο hype, πράγμα που με έκανε λιγάκι διστακτικό πριν τη δω. Δηλαδή ήμουν psyched, αλλά κρατούσα μικρό καλάθι, γιατί κάθε φορά που περιμένω ταινία για κάνα χρόνο στο τέλος καταλήγει να είναι είτε πατάτα είτε καλή αλλά σε καμια περίπτωση αντάξια των (υπερβολικών) προσδοκιών.

Ε και ξέρω’γω το μικρό καλάθι που κράτησα δεν έφτασε για να χωρέσει το όσομνες.

Η ταινία ανοίγει με έναν τυπά που στέκεται στο wasteland δίπλα στο αμάξι του και κοιτάει ένα χάρτη. Ξαφνικά -αφού τρώει μια σαύρα έτσι για το ροκ- αντιλαμβάνεται ότι έρχονται κάποιοι, μπαίνει στο αμάξι κ προσπαθεί να τους ξεφύγει. Δεν τα καταφέρνει όμως, τον πιάνουν και τον οδηγούν στο Citadel, μια “πόλη” όπου κάνει κουμάντο ο Immortan Joe, ουσιαστικά ένας warlord που κρατάει το νερό και τη βενζίνη (τα δύο πιο πολύτιμα αγαθά) για την πάρτη του και κάποιους “εκλεκτούς” που ζουν στην “καλή γειτονιά” του Citadel και αφήνει την πλέμπα να ζει σε σκατά συνθήκες, δίνοντάς τους κάποια ψίχουλα για να μην γκρινιάζουν πολύ.

Σε κάποια φάση λοιπόν, ο Joe στέλνει την Imperator Furiosa σε μια άλλη πόλη εκεί παραδίπλα, για να πάρει την ετήσια (;) ποσότητα βενζίνης που χρειάζονται στο Citadel (έχουν συμφωνία, καθώς κάθε μία από τις πόλεις στην περιοχή αυτή παράγει κάτι συγκεκριμένο το οποίο εμπορεύεται με τις υπόλοιπες). Η Furiosa λοιπόν, οδηγώντας ένα War rig (μπορείς να το πεις και τανκ με δεξαμενή) ξεκινάει για το Gas Town, αλλά σε κάποια φάση κάνει ένα detour, ο Immortan Joe που παρακολουθεί από το Citadel ψυλλιάζεται ότι κάτι δεν πάει καλά, μαθαίνει ότι η Furiosa πήρε τις γυναίκες του και βάζει μπρος την τρελή καταδίωξη. Παίρνει τα War boys -φανατικούς οπαδούς του που θεωρούν πως θα πάνε στη Walhalla αν πεθάνουν πολεμώντας για τον Joe, καβαλάνε μια στρατιά αυτοκίνητα moddαρισμένα μέχρι αηδίας για καταδίωξη και αντοχή ενάντια σε σφαίρες, εκρήξεις και φωτιά και αρχίζουν να κυνηγάνε την Furiosa. Ένας εκ των War boys, ο Nux, κοτσάρει και τον Max στο καπό του αμαξιού του και τον χρησιμοποιεί σαν bloodbag.

Δε θα συνεχίσω με το στόρι. Από κει και πέρα είναι ΚΥΡΙΩΣ μια τεράστια δίωρη καταδίωξη με ξύλο, εκρήξεις, sandstorms και περίεργα ρούχα.

Αν όλα αυτά ακούγονται λίγο “wtf” ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ. Η madmaxίλα ξεχειλίζει από τα μπατζάκια της ταινίας. Το αυστραλέζικο outback wasteland έχει καταλήξει να είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος με το που ακούσει “post apocalyptic” και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα προηγούμενα 3 Mad Max (και στο Fallout, νταξ) και η αισθητική του είναι 100% εκεί. Και ανεβασμένη στο 11. Είναι τόσο over the top ΟΛΑ που καταλήγουν να δένουν μεταξύ τους τέλεια. Επιπλέον έχεις και εναν Hardy που παίζει τον HARDY και μια Charlize Theron που αφιερώνει (κάποτε δεν την πήγαινα με τίποτα).

Επίσης, έχει και κάτι άλλο.
Όταν ξεκινάνε την καταδίωξη ο Immortan Joe και τα War boys αποφασίζουν ότι θέλουν και μουσική στο δρόμο.

Και τι κάνουν;

Κάνουν αυτό:

Ναι. Παίρνουν μαζί τους ένα όχημα το οποίο είναι “κινητή συναυλία”. Έχει πίσω 4-5 τύπους με τύμπανα και από μπροστα ΦΤΑΚΟΣΑ ηχεία και έναν κιθαρομπασίστα με κιθαρομπάσο flamethrower.

Ο οποίος κρέμεται από bungee cords.

Ε, ξέρω γω, τι άλλο θέλετε;

Δείτε το: Αν είστε του postapocalyptic, του action και δε θεωρείτε ότι για να είναι καλή μια ταινία πρέπει να περιλαμβάνει σκηνή εσωτερικής αναζήτησης με την κάμερα να δείχνει τον αγκώνα του πρωταγωνιστή για 15 λεπτά. Μια χαρά exploration έκανε στα themes του και το Mad Max χωρίς να σε βάζει για ύπνο.

Μην το δείτε: Μάλλον αν δε σας άρεσαν τα προηγούμενα Mad Max. Ή/και αν δεν είστε του action. Αν δεν έχετε 8 ευρώ. Αλλά ξέρω’γω στ’αλήθεια. Όχι επειδή προτιμάτε να πιείτε 2 μπύρες στις Μοίρες. Καλύτερα πηγαίντε στο Mad Max…

Βαθμολογία: What a lovely day/10.

Whiplash (2014)

Το Whiplash είναι μία από τις ταινίες που τράβηξαν τα φώτα τον τελευταίο καιρό. Αυτό λόγω όσκαρ αλλά και ενδιαφέροντος σεναρίου και casting. Μοιραία μας τέθηκε το ερώτημα αν όντως τελικά αξίζει. Η απάντηση είναι ναι. Παρόλο που το είδα σε μια σχετικά δύσκολη ώρα, η ταινία κύλισε νεράκι.

Σχετικά με το στόρι, επιτέλους κάτι όχι συνηθισμένο από τους φίλτατους Αμερικάνους. Μπάσταρδος ακραίος δάσκαλος αντιμέτωπος με μαθητή έτοιμο να θυσιάσει τη ζωή του για αυτό που αγαπάει. Οι σχέση τους αναπτύσσεται μέσα από πολλές εντάσεις όμως σε κάθε σημείο αντιλαμβάνεσαι την κατανόηση και την εκτίμηση. Μάλιστα φτάνουν σε σημείο που ξεπερνούν τους εαυτούς τους και ο ένας σπρώχνει τα όρια του άλλου. Οδηγός τους το πάθος για την τελειότητα και η αποστροφή στη μετριότητα. Μην ξεχνάμε πως αυτός ο ελιτισμός είναι που κρατάει “καθαρά” και στη ζωή πολλά είδη τέχνης. Όλα αυτά που “δεν είναι για τον καθένα”.

Rank: Ωραία

ΥΓ1: Επειδή το μυαλό όλων μας εκεί πήγε.

ΥΓ2: Ο J.K Simmons που κέρδισε και το όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου, θα παίξει σε ταινία του Παπακαλιάτη. wtf?!?! ίου
http://www.imdb.com/title/tt3909336/?ref_=nm_flmg_act_5

Fury (2014)

O Brad Pitt επιστρέφει σε ρόλο σφαγέα Ναζί, μετά το ‘Inglourious Basterds’, με το πιο σκοτεινό, βρώμικο και – αρχικά – ρεαλιστικό ‘Fury’. Σ’ αυτό παρακολουθούμε το πλήρωμα ενός αμερικάνικου M4 Sherman τανξ (τανκ;), τις τελευταίες μέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο συμμαχικός στρατός έχει εισβάλει στη Γερμανία.

Αν και για μιάμιση και πλέον ώρα το ‘Fury’ είναι ένα ρεαλιστικό και σχεδόν καθηλωτικό πολεμικό δράμα, χάνει το παιχνίδι στην τελευταία σκηνή. Εκεί γίνεται η απόλυτα αχώνευτη αμερικανιά. Γερμανοί στρατιώτες που μάλλον πήραν το όπλο τους χθες, τρέχουν σαν τα πρόβατα αριστερά δεξιά χωρίς κάποιο πλάνο στο μυαλό τους, μόνο και μόνο για να τους ξεπαστρεύουν ανα δεκάδες οι πρωταγωνιστές μας ξεστομίζοντας τις κλισέ ατάκες τους. Και εννοείται οτι η μάχη κάνει παύση για όση ώρα οι χαρακτήρες κάνουν bonding. Μέχρι που ξαφνικά οι Γερμανοί θυμούνται οτι είναι στρατιώτες που κατάφεραν να κατακτήσουν τη μισή Ευρώπη, καταλαβαίνουν οτι ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ τόσα άτομα να μην μπορούν να κερδίσουν 5 στρατιώτες σε ένα χαλασμένο τανξ – που έχει αυτόματα όπλα στραμένα μόνο μπροστά και με ΟΛΕΣ τις υπόλοιπες πλευρές του απροσταύτευτες – και κάνουν τα αυτονόητα (ναι, σόρρυ, ξέρω ‘γω, SPOILER ALERT…)

Το γιατί μια τόσο καλή ταινία αποφάσισε να αυτοκτονήσει στην τελευταία της σκηνή είναι άγνωστο. Μήπως για να θρέψει το ρομαντικό έπος του ανίκητου Αμερικάνου στρατιώτη; Μήπως γιατί ταινίες τύπου ‘Rambo’ έλειψαν και θέλαν έτσι να κάνουν ένα upgrade στο είδος; Το θέμα είναι οτι η ταινία στο τέλος γίνεται εκνευριστική, ελεεινή, σχεδόν εμετική, σε σημείο που με το ζόρι την αντέχει κανείς.

Δες το μέχρι και 45′ πριν το τέλος, μετά κλεισ’ το και μάθε από αλλού τι γίνεται στο τέλος.

What If (2013)

Το “What if” (ή για κάποιες άλλες χώρες “The F Word”) είναι μια ρομαντική κομεντί (ιχχχχ) Ιρλανδο-Καναδικής παραγωγής. Είναι αυτό που καταλαβαίνετε – μια ταινία για τις μέρες που έχετε περίοδο και θέλετε να δείτε κάτι gay και γούτσου-γούτσου. Ο λόγος όμως που αξίζει να τη δείτε είναι οτι πραγματεύεται το συγκεκριμένο ρομάντζο με έναν πολύ έξυπνο και αληθινό τρόπο αποφεύγοντας σάλια και γλίτσα ταινιών τύπου “Notebook”. Ίσως φταίει οτι δεν είναι αμερικανιά.

Κινείται αισθητικά σε μια φάση τύπου “Like Crazy” (το οποίο έχει χρόνια που το είδα οπότε μπόρει και όχι :P). Οι πρωταγωνιστές, Harry Potter και Zoe Kazan, δημιουργούν αρμονικά ένα θεατρικό ζευγάρι. Μπράβο τους.

Επίσης είναι καλή περίπτωση για να το αναφέρετε σε γκόμενα και να το παίξετε βαθύς και ψαγμένος. Ρίχτε το στον κουβά με τον παππά.

Rank: Ωραία/Gay

The Giver (2014)

Στο άρμα των ταινιών που είναι μεταφορές young adult βιβλίων προστίθεται και το ‘The Giver’.

Σε μια δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος, που ο κόσμος ζει χωρίς συναισθήματα, ο Jonas θα εκπαιδευτεί από τον Jeff Bridges για να γίνει ο νέος Εισπράκτορας Αναμνήσεων (έχει και καρτελάκι του ΟΑΣΘ). Θα γίνει δηλαδή ο μοναδικός που θα έχει γνώση για το πως ήταν ο κόσμος πριν την καταστροφή.

Η ταινία είναι μια αρπαχτή, μια προσπάθεια να μαζέψουν τα studio το κοινό που γούσταρε στα ‘Hunger Games’ και στο ‘Divergent’. Μελλοντική δυστοπία, μια κοινωνία χτισμένη μετά την καταστροφή, που πρέπει να ζει με συγκεκριμένους κανόνες και οι νεαροί πρωταγωνιστές γεμάτοι κουράγιο κι επανάσταση που σπαν αυτό το κατεστημένο.

Μα έλα όμως που το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε το ‘The Giver’ βγήκε το 1993, πολύ πριν το young adult είδος κάνει το μεγάλο του μπαμ στα τέλη των ’90s – αρχές των ’00s. Θα περίμενε κανείς αυτό να προσδίδει έναν διαφορετικό χαρακτήρα και στην ταινία, κάτι που να ξεφεύγει από την πεπατημένη.

Δύσκολα είσαι…
Αντ’ αυτού οι χαρακτήρες είναι αδιάφοροι, o Jeff Bridges βαριέται και μιλάει σαν μεθυσμένος Αλέφαντος, το περιβάλλον της μελλοντικής δυστοπίας είναι εντελώς μη εντυπωσιακό και οι σκηνές δράσης θυμίζουν ‘Xena’. Και το μεγαλύτερο μείον, ο πρωταγωνιστής – όμορφο παλικαράκι με κόκκινα μάγουλα και μηδέν ταλέντο, μόνο για να διαφημίζει γάλα είναι.

4 / 10